تن صدا به خصوصيات فردي از قبيل بنيه جسمي، حالت جمجمه، بزرگي قفسه سينه، بزرگي حفره هاي بيني و دهان و… بستگي دارد.
خاطر نشان می شود که بالا رفتن کيفيت صدا، رابطه مستقيم با کيفيت تنفس دارد.
تنفس صحيح صدا را دلنشين تر مي‌نمايد. نکته ديگر اينکه تار‌هاي صوتي که صدا را توليد مي‌کند، در واقع چند عضله ضعيف و کوچک بيشتر نيستند. چون عضلات را مي‌توان با ورزش قوي‌تر کرد، بايد با ورزش دادن عضلات گلو و حنجره، صدا را قوي‌تر نمود تا ديرتر توان خود را از دست بدهند. دقيقا مثل يک بدن‌ساز که با استفاده از دمبل‌هاي سبک و سنگين عضلات شانه و بازوي خود را قوي مي‌کند تا بعد از مدتي بتواند يک وزنه‌ي سنگين را بلند نمايد. پس تنفس صحيح باعث پر طنين شدن صدا مي‌گردد و ورزش دادن عضلات باعث قوي شدن آن خواهد شد.
تمرین 1:
آرامش — در محلي ساکت و آرام بنشينيد و عضلات را شل کنيد سپس نفس عميقي کشيده و در پايين ترين پرده حرف «آ» را به صورت ممتد و کشيده ادا نماييد و آنقدر ادامه دهيد تا بازدم شما تمام گردد. دوباره ريه ها را تا جايي که امکان دارد، از هوا پر کنيد و در حالت بازدم به صورت کشيده بگوييد «آ». اين کار را تا پنج دقيقه به طور مدام تکرار نماييد. در اين کار عجله نکنيد و از پايين ترين حالت ممکن آغاز نماييد. وقتي که حس کرديد که حنجره شما خوب گرم شده است، حرف «آ» را در يک پرده بالاتر، با همان کيفيت اجرا کنيد. اين کار را همين طور پرده به پرده ادامه داده و بالا رويد و اين نکته را کساني که مبتدي هستند بايد توجه داشته باشند که به هيچ وجه نبايد عجله نمايند. بايد با حوصله اين کار را به انجام رساند چون تمام پختگي صدا و قوت آن بستگي به تمرين در پرده هاي پايين دارد. اين کار را که انجام داديد و به پرده آخر صداي خود در حرف «آ» رسيديد، حنجره شما به خوبي گرم شده است و بعد از يک ربع تمرين، حالا مي توانيد با تمام قدرت يک بيت شعر را با آواز بلند (در اصطلاح شش دانگ) بخوانيد بدون اين که آسيبي به حنجره شما برسد.
(اگر در بين تمرين، هنگام بالا بردن پرده بعدي احساس خارش يا سوزش و يا سرفه نموديد، بدانيد که عجله کرده ايد و به توصيه اين حقير گوش نداده ايد. در اين حالت به پرده قبلي بازگشته و دقايقي آن را ادامه دهيد و يا اينکه تمرين را براي مدتي قطع نماييد همچنين در پر کردن ريه ها هم نبايد عجله کرد)
تمرین 2:
براي زنگ دار شدن صدا به تمرينات زير توجه نماييد.
در حالتي راحت بنشينيد و عضلات را رها نموده و کلماتي از قبيل منگ، هنگ، زنگ، … که به نگ ختم مي‌شوند را با آهنگي تو دماغي، با مسدود کردن دهان با زبان و کشيدگي، اجرا نماييد.
دستانتان را زير چانه بزنيد ( حالتي که انسان چيزي را تماشا مي‌کند) و فرض کنيد که چيزي را مي‌جويد. مکرر دهانتان را باز و بسته نماييد. بعد از مدتي استراحت، دوباره اين کار ار انجام دهيد. اين تمرين و تمرين قبل، باعث قوي شدن عضلات چانه، شقيقه و گلو مي‌شود و کم کم فک و گلو در اختيار شما در مي آيد تا حروف را موقع خواندن بهتر ادا کنيد زيرا عدم توانايي در تلفظ واضح حروف و خستگي زودرس فک و دهان، ناشي از ضعيف بودن اين عضلات است.